Moeder in spe

Als ik dat weer lees, krijg ik spontaan tranen in mijn ogen. Op het moment dat de psycholoog dat tegen mij zei, stonden we aan de start van onze eerste IVF-behandeling. Ik voelde me ook echt een ‘moeder in spe’. Want ik deed er alles aan om moeder te worden. En ik kon me ook niet voorstellen dat ik dat nooit zou worden. Het ontroert me, omdat het me ook ergens hoop gaf. Onze kansen waren nog niet verkeken!

Ik voel me nu niet meer die ‘moeder in spe’ als toen. Meer dan ooit besef ik dat moeder worden niet vanzelfsprekend is, hoe hard je er ook voor werkt, wat je er ook voor over hebt.
Om ons heen is het al jaren een babyboom. Waar de eerste kinderen al op de basisschool zitten, hebben wij nog niks. Ik zie hoe mooie, gelukkige, lieve gezinnen ontstaan. Ik mag af en toe mee genieten van de kinderen van anderen. En ik word regelmatig tante genoemd. Ik voel de warmte van de kinderen, ik zie die schattige glimlachjes en ik krijg spontane knuffels. Ik kan er oprecht van genieten. Maar dan toch, onderweg naar huis, bekruipt me steeds het gevoel dat ikzelf ver van het moederschap af sta.
Wat zou ik graag willen dat ik kon zeggen dat ik even niet van huis kan, omdat mìjn kind ligt te slapen. Wat zou ik het fijn vinden wanneer ik na een bezoekje aan een vriendin mijn kind met me mee kon nemen en niet met lege handen naar huis hoefde te gaan.

Nu weet ik wel dat we nog steeds een kans hebben. Een kans om zwanger te worden. Een kans op een kindje dat van ons ook een gezin maakt. Het is eigenlijk onze eerste kans. En we tegelijk beseffen ook dat dit onze laatste kans gaat zijn.

‘In spe’ is Latijn voor ‘in de hoop’.
Door dat kleine beetje hoop dat eiceldonatie mij geeft, ben ik nog steeds een ‘moeder in spe’.