Eieren gezocht

Er zijn momenteel drie eicelbanken in Nederland. Echter zit er al heel lang een stop op de wachtlijsten. Je kan je niet inschrijven als wensouders, omdat er veel te weinig donoren zijn. En als je al op de wachtlijst staat dan kan het nog enkele jaren duren, voordat je aan de beurt bent. Vandaar dat het in Nederland gebruikelijk is om zelf op zoek te gaan naar een donor. Meer dan 90% (dacht ik) van de eiceldonoren is een zus, nicht of vriendin van de wensmoeder.
Ook is er een mogelijkheid om naar het buitenland te gaan. Spanje is bijvoorbeeld een populair land voor eiceldonatie. In Spanje is er geen te kort aan eiceldonoren. Ik denk dat dat komt omdat het anoniem is, de donor krijgt een vergoeding en er gelden andere regels dan in Nederland. Dat maakt de drempel om te doneren lager.

Op televisie zie je veel verhalen voorbij komen van mensen die opzoek zijn naar hun biologische ouders, of naar de donor die heeft bijgedragen aan hun bestaan. Denk maar aan Spoorloos of DNA onbekend. Om dit soort taferelen te voorkomen, kiezen wij bewust voor niet anonieme donatie ofwel gekende donatie. We vinden dat ons kind het recht heeft om te weten hoe het is ontstaan en de mogelijkheid moet hebben om vragen te kunnen stellen over of aan de donor.
Omdat we niet op de wachtlijst van de eicelbank kunnen komen, moeten we dus zelf op zoek naar een eiceldonor. Nog een moeilijkheid die erbij komt: we mogen zelf niet vragen aan een vrouw of ze wil doneren, ze moet zichzelf vrijwillig aanbieden aan ons.
In onze omgeving zijn we open over het feit dat we voor eiceldonatie willen gaan. Vanuit verschillende hoeken hebben vrouwen (al dan niet ingelezen) aangeboden om te willen doneren. Ontzettend lief! Maar toen ontstond bij ons de vraag of we wel een bekende donor willen? Een bekende in de zin van, een familielid of vriendin. Het lijkt ons, mocht het lukken, erg ingewikkeld om de donor regelmatig tegen te komen op straat of op feesten. Vooral omdat we open willen zijn naar ons kind. Hoe gaat die erop reageren? En wat als ons kind heel erg op de donor gaat lijken.
Het liefst willen we een Nederlandse donor, die we niet kennen (maar wel een beetje leren kennen tijdens het traject), die niet in de buurt woont en die geen rol wil spelen in de opvoeding van ons kind. Onze wensenlijst wordt steeds groter… Zie maar eens zo’n WonderWomen te vinden, haha.

We duiken het internet op om te kijken of we wensouders kunnen vinden die in hetzelfde schuitje zitten. Hoe pakken zij het aan? We vinden diverse oproepen van wensouders. Wauw, wat knap dat ze hun verhaal zo open op internet durven zetten. Voor ons voelde dat nog een stap te ver. Mensen in onze omgeving weten het, maar om het nou wereldkundig te maken…
Op de website van Freya vinden we het kopje ‘eiceldonatie oproepen’. Ik lees er veel berichten van wensouders, we zijn duidelijk niet de enige die opzoek zijn.
Een paar dagen later gaat mijn vriend nog eens op die website kijken. Hij komt enthousiast naar mij toe en zegt dat er een bericht op staat van een vrouw die graag wil doneren, maar wel zelf wil kunnen kiezen aan wie. Zo’n bericht waren we nog niet eerder tegen gekomen! Wat bijzonder dat ze dat voor een ander over heeft en het op deze manier wil doen.
Mijn vriend stelt meteen voor om haar een bericht te sturen. Ik probeer hem af te remmen, want ja ik weet nog niet zo lang dat ik onvruchtbaar ben. Laten we dat eerst een plekje geven. Maar hij is niet te remmen. We zitten nergens aan vast als we een berichtje sturen, we kunnen ‘oefenen’ met hoe we contact kunnen zoeken met een mogelijke donor, we hebben niets te verliezen. Hoe vaak gaan we dit soort berichten nog tegenkomen??? En gezien de hoeveelheid oproepen van wensouders, zijn wij vast het vijftigste stel dat reageert op haar bericht. Hij heeft me overtuigd. We sturen een kort berichtje.

Al vrij snel krijgen we een bericht terug. Ze staat open voor contact met ons.

Wordt vervolgd…